Con catros velas i un exvoto coa forma dos pulmóns fun xunto o santo André para pedirlle que me librase do virus.
O chegar a Teixido dirixinme o santuario que, para miña sopresa, estaba pechado. Despois da larga camiñata non estaba disposto a voltar a vila sin ter algunha resposta, fora ésta do santo ou do mesmo Deus, polo que escomencei a berrar dende a porta:
¡ Ei, André! ¡¿Estás aí?! ¡Teño que falar contigo, a cousa é moi urxente! ¡Eiiii, André!
Canso de berrar sin ter respostas decidín facer un derradeiro intento por falar co santo
e ver que acontecía: ¡André, meu santo! Déixote na porta a velas o exvoto, tres avemarías, un credo e dous padrenostros rezados cara o ceo xa que ti non respostas.
Xa me encamiñaba cara a vila cando escoitéi unha voz que viña da igrexa.
– ¡Fermín, amigo, non te vaias! Tes que perdoar, estaba un pouco trasposto e a túa voz recordoueçme a do santo Antón co que teño unha disputa dende fai algún tempo e non tiña ganas de falar con él. Dime logo o que che trouxo eiquí a ver que se pode facer.
– Pois viña pedirche que me libraras do virus ese que está a foder a medio mundo. Teño moitas cousas que facer e non podo coller o virus ese do carallo. Así que si fas o favor ponte a traballar xá, si non é moito pedir.
– ¿Virus, qué virus? Non teño nin idea, meu. Levo días aquí encerrado sin noticias do mundo. Nin o demo do crego pasa por aquí a facer unha visita. E co xefe non hai maneira de falar, non séi si está sen whatsapp, se lle deu un ictus ou lle cortaron o wifi por falta de pago, nin idea, pero poñer non se pon.
– ¡O demo me coma, non estará confinado! Igual que nós na Terra.
– Pois vai ti a saber meu rei. Ata pode ser.
– Hostia!!! pois estamos fodidos. Mira André, visto o visto, voume levar as velas i o exvoto e arranxo pra casa. Queda con Deus amigho, xa coincideremos alghún día… se cadra.