Un pouco de historia da miña vida (París, xaneiro 1961)

Un pouco de historia da miña vida (París, xaneiro 1961)
Fai moitos, moitos anos, estaba eu a vivir en París cos meus pais e meu irmán José. En concreto viviamos no n° 15 da rue Gay-Lussac, moi preto dos xardíns do Luxembourg, da Sorbonne, do Panthéon i un sinfín doutros centos de edificios emblemáticos da capital francesa.
Pero non é a miña idea facervos un percorrido turístico polo meu «quartier». A miña idea é a de contar unha anécdota concreta da miña vida diaria.
Aquel día cando chegamos á escola na Rue Victor Cousin* (*Filósofo espiritualista e escritor francés do século XIX, entre outras cousa…), vin que a sala que servía como comedor, ximnasio, sala de conferencias ou para facer cursos de primeiros auxilios cos membros da Cruz Roxa ou doutros especialistas, estaba chea de bandeirolas da Republique Française e da xa independente Republique de Côte d’Ivoire (Costa de Marfil)*.
Algo estrañados, subimos todos as aulas. Os do meu grupo tiñamos clase de música. Entramos na clase e o profesor, despois dos saúdos protocolarios. A politesse* («educación, cortesía), era algo que se levaba no ADN, que se tiña de forma natural sen artificios, polo menos daquela, e que, polo observado nos meus viaxes à France, mantense en alto grao.
Escomenzou a clase como siempre, en pé, cantando «La Marseille» acompañados pola música que o mestre interpretaba nun piano forrado de chapa verde que semellaba unha caixa de ferramentas un pouco máis grande do habitual e que non sonaba mal.
Despóis da clase nos dixeron que baixaramos de novo o comedor-gimnasio. Alí nos dixeron que puxeramos a roupa de abrigo porque iamos todos a ver a o Presidente de Gaulle que ía pasar polo boulevard Saint Michel co presidente da Côte d’Ivoire* (Costa de Marfil), Félix Houphouët-Boigny. Camiño do «Palais de l’Elysée». Xa na rúa baixamos pola Rue Soufflot ate o boulevard  (pouco máis de cen metros de distancia). Nos puxemos na acera ao longo do boulevard. Cando chegaron as rapazas do colexio (aínda non había colexios mixtos), case chegábamos ata o boulevard Saint Germain.
Polas fiestras das chamadas «chambres de bonnes» (habitacións do servicio), ou directamente nos tellados asomaban os tiradores da policía ou da gendarmerie (supoño), coas súas armas preparados para abrir fogo se fose necesario, hai que recordar que neses anos a OAS, organización paramilitar contraria á independenza da Arxelia estaba en pleno apoxeo. Recordo este feito como algo extraordinario. Parecía un filme dunha película… co tempo o ver a película «Chacal», nome do asesino a sueldo contratado polos opositores o Xeneral de Gaulle para que deran conta de él e así aforrarlle o traballo a Tánatos.
Despois dunhos minutos de espera xa oímos e vímos as sireas e os destellos das luces azuis dos coches e motos da escolta dos presidentes.
Alguén deunos aviso que se achegaba o coche dos mandatarios e que escomenzaramos a abanear as bandeirolas como si non houbera un mañá.
O coche non ía a moita velocidade pero si á suficiente parar non ser vistos con moito detalle… case parecía que estabamos vendo o Tour. Rematado o espéctaculo, volta a escola, con un pequeniño pasaxe da historia grabada no aínda famento cerebro dun neno.
*Quero aclarar que non estou seguro que o acompañante do Presidente da V República Francesa neste «desfile» fose, Félix Houphouët-Boigny, podería ser outro presidente dun país da África francófona. Agardo que se me permita ésta licencia narrativa. Grazas.
© Fermín Goiriz (17/ 01/2024).

La Fuente Mèdicis – Jardín de Luxemburgo

Por Fermín Goiriz Díaz

Mientras los jefes del cotarro mundial, unos más que otros, siguen desbarrando con una contumacia que produce escalofríos, he decidido colgar unas fotos de uno de mis lugares preferidos desde que era un chaval, la fuente Mèdicis. Sólo tenía que salir del portal de mi casa, atravesar el paso de peatones de la rue Gay-Lussac y el del boulevard Saint Michel para hacer mi entrada diaria en el lugar donde durante unos cuantos años me dediqué a jugar, pasear, leer o, simplemente, dejar pasar el tiempo… el jardín del palacio de Luxemburgo.

Pero si había un rincón que me atrajo especialmente ese fue la fuente Mèdicis, un lugar donde siempre reinaba la calma incluso los días en que las sillas dispuestas a ambos lados del estanque estaban todas ocupadas, el silencio era el dueño. Los alumnos de bellas artes o de arquitectura haciendo sus bocetos; pintores aficionados o profesionales, quién sabe; lectores que sólo levantaban la vista a modo de reflexión; fotógrafos a juego con el entorno con sus cliks mudos y algún niño que otro admirando los peces del estanque o leyendo el último número de la revista Tintin o, como fue mi caso, leyendo su primera novela en francés y en cualquier otro idioma «Michel Strogoff«. No sé si era la imponente figura en bronce (obra del escultor francés Auguste Ottin) de Polifemo sorprendiendo a Acis y Galatea amorosamente abrazados u otro el motivo, pero no he vuelto a encontrar un lugar que invite, como éste, al ensueño.