Batería del puerto de Cedeira construida en la llamada punta del Baluarte

Según plano de Antonio Pérez Domingo – Data: 1748

Fuente: Ministerio de Cultura – Archivo General de Simancas

Sois indignos

No entendéis nada de lo que está ocurriendo y aun encima actuáis con la prepotencia del ignorante matón de barrio, tras haber sido elegido líder de la banda. Eso sí, democráticamente… Vuestra actitud despótica solo va a… perdón; ¡¡logró!! que los jóvenes, que pacíficamente muestran su indignación por vuestra actitud miserable de sumisión, a un poder económico que os utiliza de meros apaga fuegos del más mínimo conato de incendio que afecte a sus intereses, renazcan con más fuerza. Da pena veros convertidos en meros bomberos del mercado, en los sheriffs ignorantes de las cosas, que se ven desbordados por la actitud no violenta de quien solo reclama ¡Dignidad!, respondiendo a esta demanda con ¡violencia institucional!
¡¡ A LA MIERDA, SOIS INDIGNOS DE NOSOTROS!!
P.D.
Acabo de recordar una pancarta de una de las concentraciones del movimiento PACÍFICO ¡Democracia Real Ya!…
¡Queremos cambiar un país en el que la gente solo sale a la calle por el futbol!

Arsenal de Ferrol – Buques de la Armada

NOTA DE PRENSA URXENTE DA PLATAFORMA S.O.S. SANIDADE PÚBLICA

Núñez Feijoo, presidente da Xunta de Galicia non espera ao 23 de maio para avanzar na privatización da sanidade pública galega, a pesares das súas mensaxes de non privatizala.
O SERGAS a través dun prego de cláusulas ao que tivo acceso a Plataforma da Defensa da Sanidade Pública, abre a porta á contratación privada da xestión económica e á xestión dos procesos de oposicións do seu persoal.
A cambio de 557.000 euros (case 100 millóns de pesetas) , nun momento de crise, adxudica a unha empresa privada este contrato, que contempla unha actividade que pon en perigo os postos de traballo de moitos empregados públicos e entrega á mesma unha información estratéxica acerca dos seus obxectivos, dotacións económicas, dispoñibilidades orzamentarias e políticas de racionalización do gasto.
Finalmente entrega unha información tan vulnerable e unha competencia tan central para os seus obxectivos como é a xestión dos procesos de oposicións (inscrición, oposición e provisión das prazas), en definitiva toda a selección do persoal.
Para esta Plataforma este novo e suculento contrato supón na práctica a «baltarización» da política de contratación do persoal da Sanidade Pública Galega.
O prego ao que tivo acceso SOS Sanidade Pública contempla a entrega a unha empresa privada as seguintes competencias da administración pública:
1.- Xestión económica:
Sistema de tramitación orzamentaria.·
Xestión de pagos en unidades administrativa (servizos centrais, direccións e delegacións provinciais).·
Xestión de Subministracións e Unidades de Consumo·
2.- Recursos humanos:
Aplicación para a xestión dos procesos de oposicións (inscrición, oposición e provisión)·
A pesares da habitual dificultade para entender a linguaxe administrativa, o que antecede está moi claro: Trátase de liquidar unha importantísima parte da administración pública e facilitar a
penetración do sector empresarial privado nunha das áreas máis sensibles da xestión administrativa do sistema sanitario público. Os cidadáns entenderán perfectamente que iso supón amputar a capacidade operativa do sistema e a súa sustentabilidade económica futura.
Ademais disto, en tempos de crise e de austeridade, incrementa en máis de medio millón de euros, nun novo exercicio de desconfianza nos seus propios empregados públicos, un gasto sen xustificación obxectiva algunha.
A carga de traballo que se subtrae ao público e que se transfire á empresa privada é o primeiro paso para poder despedir, sen provocar unha catástrofe administrativa, a un gran número de persoal altamente cualificado, seguindo as estratexias do Primeiro Ministro do Reino Unido que tanto admira o Sr Rajoy.
No que se refire á selección do persoal supón unha gravísima entrega de información confidencial dos miles de aspirantes ao emprego público do SERGAS de todas as Categorías, e a vulneración dos criterios de igualdade, mérito e capacidade que a Constitución e as Leis Galegas protexen.
ENLACE A S.O.S. SANIDADE PÚBLICA
19 de maio de 2011

¿Adelantar las elecciones?

Espero que en el PSOE no se estén planteando tal cuestión por mucho que los medios afines (¿queda alguno no afín?) y el propio partido del palíndromo* “PP” insistan en el asunto. Que sea el 2P el que mueva ficha y, de una vez por todas, presente una moción de censura… A ver si así, definitivamente, nos dicen cómo van a solucionar ellos la crisis, estoy ansioso por saberlo. Porque para decir que el paro se arregla creando empleo, no parece que sea necesario ser un gran líder político. Aunque viendo cómo van algunas autonomías (las más endeudadas, con mayor porcentaje de parados y con mas imputados por choriceo del mundo), gobernadas por el palíndromo, me hago una idea de cuales van a ser sus medidas.  De todas formas, los socialistas tendrán que tomar medidas pero, que no sean las habituales de cargarle el muerto a los de siempre… ¿Me explico?

*(palíndromo -del griego palin dromein- volver a ir hacia atrás)

¿Qué pasó, para tal revuelo?

¿Pasa algo raro que yo no sepa? ¿Por qué tal revuelo en los medios? ¿Quién se ha muerto? ¿O todo el lío es por el resultado de las elecciones celebradas ayer? Si es por eso no entiendo tal alboroto.  Que un partido gane a otro en unas elecciones, no justifica que tengan que correr tantas lágrimas o tanto champán (según el caso), no es para tanto. Un ejemplo, yo ya perdí tantas cosas a lo largo de mi travesía vital -hasta el frenillo, en cierta ocasión- que perder otra más ya no me inquieta. Lo que me inquieta no es perder o ganar -eso es parte del juego- lo que me alarma es que los árbitros de ese juego que es la política, los votantes, permitan con su voto que unos mas que presuntos tramposos salgan fortalecidos del campeonato, en vez de ser expulsados de la partida sin contemplaciones. Los sociólogos explican la cosa diciendo que el votante no interioriza la malversación de fondos públicos, la financiación ilegal, el enriquecimiento ilícito… Parece ser que al ver que su cartera sigue en su bolsillo y aparentemente no falta nada en ella, no le importa lo que hagan los políticos con “su” dinero… Pues nada, enhorabuena a los premiados.

Una semana después de la romería de San Isidro

Por: Pitusa Caruncho

Somos unos puercos. Tengo por costumbre pasear por la zona de dunas que discurre paralela al paseo marítimo de Cedeira, pero a la mañana siguiente a la romería de San Isidro me encontré con un espectáculo desolador, los desperdicios lo ocupaban prácticamente todo. Es, a mi juicio, la consecuencia de una falta absoluta de educación cívica.

Me pregunto si cuando te desplazas a una romería  cargado con maderas, telas y plásticos para construir unas casetas con las que protegerte de las inclemencias del tiempo, además de la comida, bebida y sus correspondientes recipientes, supone mucho lastre incluir en el petate un paquete de bolsas de  basura que te permitan dejar el entorno tal y como lo encontraste.

Pero si esto ya es grave, lo es también que después de más de una semana de la fiesta,  en la zona puedes seguir encontrando de todo, latas, plásticos, vidrio, restos de carne, papeles, cartones, etc, francamente una estampa poco gratificante.  En un primer momento supuse que vendrían los servicios municipales de limpieza  y dejarían todo como dios manda pero, al parecer, limpiar esa zona no es competencia municipal porque se trata de un espacio que corresponde al departamento de Costas o a la Consellería de Medio Ambiente (tengo dudas al respecto).  Con lo cual, y como dice el refrán, unos por otros y la casa sin barrer.

De cualquier forma,  insisto, en que la mayor responsabilidad recae sobre las personas que disfrutaron de un espacio público (o sea, de todos)  y lo dejaron inservible -al menos momentáneamente- para el disfrute de los demás.  Sin embargo, se prohíbe el paso de perros por esa zona y yo me pregunto ¿quién contamina mas?

 enlace al blog de Pitusacaruncho

Dos artículos de opinión

No soy quien para recomendar nada a nadie pero hoy, después de leer la contraportada de La Voz de Galicia, me atrevo a hacer tal cosa al considerar que, tanto el artículo de opinión firmado por Carlos Agulló como el de Lois Blanco, son dignos de tal atrevimiento por mi parte.

Enlace al artículo de Carlos Agulló «Adónde Vamos»

Enlace al artículo de Lois Blanco «Miopes y temerarios»

spanishrevolution in Madrid

Os pongo unas fotos de la ya internacionalmente conocida como  «spanishrevolution» enviadas vía Renfemail por uno de mis corresponsales en Madrid. Ahí quedan, para nuestra pequeña la historia…

El pase de diapositivas requiere JavaScript.

¿A quién va dirigida la jornada de reflexión?

Me pregunto y no hallo una respuesta y menos una razón para que nos obliguen por ley a reflexionar. Sin embargo hoy, a pesar de que normalmente no reflexiono por la fatiga que me produce, he decidido hacerlo. Y mi primera reflexión -digo primera sin saber todavía si habrá una segunda o tercera, lo veremos unas líneas mas abajo- es con respecto a mi ojeada matinal a la prensa online que veo e incluso, a veces, leo alguna cosilla que otra que me llama la atención. Hoy, por ejemplo, al ojear el diario ABC, observo que en una de sus editoriales cual boletín oficial de un partido cualquiera pide de una manera sutil (me meo, vuelvo en unos segundos… Ya está, sigo…) que voten al partido 2P tal que así:

“La situación del PSOE es inquietante y la del PP, a tenor de los sondeos, esperanzadora. Hoy es día de reflexión. Debería ser también el primer paso de un cambio necesario.”

No me dirán ustedes que el editorialista no domina el arte de Cúchares… Todo un maestro de la escuela de tauromaquia periodística, si señor… Pero claro, entonces es cuando la neurona que tengo activa hoy me alerta de que eso que escribe ese señor o señora lo prohíbe ¿o no? la Ley Electoral en día de reflexión…

Bueno, pues nada más, no hay más reflexiones o sí… pero para otro momento, si llego a él.

Julius

Estaba yo adosado a la pared de uno de los supermercados de la Villa acompañando a mi perra, mientras mi santa esposa realizaba las compras necesarias para mantener la máquina en funcionamiento, cuando un par de personas inician un diálogo al respecto del chaval alemán que estaba sentado a unos veinte metros de donde me encontraba. El diálogo a dos pasó a ser a cuatro al entrar en juego una dama que pedía limosna en la puerta del “super” y un caballero que pasaba por allí. Del grupo, la que llevaba la voz cantante era la señora que demandaba una ayuda en metálico o en especies según rezaba, con buena letra, el cartel colocado delante de sus pies y que fue la que me hizo entrar en la discusión al decir que no se explicaba cómo la policía no lo retiraba de la calle o hacía algo con él…
– Hacer qué, señora ¿Matarlo? -le dije-
– ¡No! Pero podrían internarlo en algún centro.
– Y por qué tendrían que internarlo, señora. ¿Está enfermo, molesta al personal, roba…?
En éstas estamos cuando otra dama, ya de cierta edad, interviene para aportar otro punto de vista
– Dios mío, pero es que huele muy mal y hasta bebe sus orines… eso no puede ser bueno, podría morirse -con tristeza no fingida- ¡ay! que pena dios mío.
– Si, señora, es triste. No me gustaría ver así a un hijo mío, pero…
Para tranquilizar su sincera preocupación y darle un tono menos dramático al asunto, quizás erróneamente, le comenté que por beber sus orines no se iba a morir y que eso ya lo hacían nuestros antepasados no tan lejanos y aquí estábamos nosotros, sin mayor problema (la señora, con cierta cara de incredulidad, asoma una sonrisa). En lo del olor, es verdad, no hay dios que aguante mucho tiempo a su lado. Desde que nos dio por la higiene y, sobre todo, por la perfumería, somos muy sensibles a los olores primitivos señora
– ¡Ay dios, que cosas dice! Jajaja
Fue entonces cuando intervino el caballero que pasaba y se quedó enganchado a la charla para decirnos que ya en las dependencias de la Guardia Civil le habían dicho a varias personas que fueron a pedir una solución (?) para Julius que no había nada que hacer, que el joven tenía todo el derecho del mundo a vivir de esa manera (siempre y cuando no pida el voto en jornada de reflexión, añado yo), salvo que un juez ordene lo contrario, Julius está ejerciendo el derecho de vivir de esa manera… nos guste o no.
Hagamos pues lo que hace él… vive y deja vivir.
P.D.
Lo que ignoro es si se le podría convencer, procurando no ser ofensivo, de que no debería entrar así en el supermercado. ¡Joder, que complicado!

Palabras el 15 de mayo por Carlos Taibo (www.carlostaibo.com)

He intentado reconstruir aquí, sobre la base de mis apuntes, lo que dije en la Puerta del Sol madrileña el domingo 15, al final de la multitudinaria manifestación que convocó la plataforma Democracia Real Ya. Tiempo habrá para valorar –a mí me cuesta trabajo– qué es lo que está ocurriendo estos días. Me contento ahora con llamar la atención sobre una discreta experiencia personal que algo nos dice –creo– de la zozobra con la que los medios de incomunicación del sistema han asumido la revuelta de tantos jóvenes.
En los jornadas sucesivas al día 15 recibí un buen puñado de llamadas de esos medios de incomunicación. Algunas procedían, por cierto, de emisoras de radio y de periódicos que de manera altiva y descortés me habían puesto en la calle en su momento. Me pareció evidente que los profesionales correspondientes andaban desesperados buscando alguna cara que ponerle al movimiento que, fundamentalmente articulado por jóvenes, empezaba a tomar la calle. En todos los casos –ya tendré tiempo de cambiar, si procede, de conducta– me negué a hacer declaración alguna y en todos sugerí que entrevistasen a los organizadores de las manifestaciones y, más aún, a los propios manifestantes. seguir leyendo

Carta de José Luis Sampedro para todos los que queremos una democracia real

Queridos amigos:

Ante la imposibilidad de asistir a vuestra convocatoria, deseo con estas líneas manifestar mi adhesión a la iniciativa ¡Democracia real ya! Naturalmente interpretando la palabra “real” como adjetivo referido a realidad y no a realeza.

Hace unos meses me uní a Stéphan Hessel prologando su panfleto Indignaos. Era un llamamiento a no aceptar sin más la tiranía del poder financiero y el abandono de los valores que encarnaba nuestra civilización (Europa). Poco después, Rosa María Artal tomó el relevo y bajo el título Reacciona nos invitó a unos cuantos estudiosos a profundizar en las razones para actuar frente a la crisis económica, política y social del sistema.

Ahora es vuestro turno, mucho más importante. Me ilusiona ver que los receptores del mensaje, muy certeramente, habéis comprendido que no basta con indignarse, que es necesario convertir la indignación en resistencia y dar un paso más. El momento histórico impone la acción, la movilización, la protesta, la rebelión pacífica. El llamamiento a indignarse no debe quedarse en un best-seller fácilmente digerible por el sistema y así lo estáis demostrando con esta convocatoria.

Por eso me adhiero a vuestras reivindicaciones, hago mío el manifiesto, me solidarizo y deseo un clamoroso 15-M. Pero sobre todo, os animo a avanzar en la lucha hacia una vida más humana. Los medios oficiales no se van a volcar con vosotros y encontraréis muchos obstáculos en el camino, pero está en juego vuestro futuro. El 15 de mayo ha de ser algo más que un oasis en el desierto; ha de ser el inicio de una ardua lucha hasta lograr que, efectivamente, ni seamos ni nos tomen por “mercancía en manos de políticos y banqueros”. Digamos NO a la tiranía financiera y sus consecuencias devastadoras.

José Luis Sampedro (enlace página personal)

15M ¡Bien! Pero el domingo vamos a votar

Evidentemente esta petición no va dirigida a los que votan al Partido Popular, éstos, reconozcámoslo, lo tienen muy claro… va incorporado en su ADN y lo hacen aunque la célula madre esté totalmente corrompida. La llamada al voto me la hago a mi mismo y a todos los que también están indignados por el comportamiento de una clase política europea supeditada a los caprichos del poder económico. Sí, he dicho “clase política europea” no PSOE que, aun a pesar de sus enormes torpezas y a la desleal ansiedad de poder del PP solo podía hacer lo que hizo so pena de terminar como Grecia, Irlanda, Portugal… Ya sé que esta elecciones no son generales -aunque parezca todo lo contrario- pero voy a intentar que la cosa no sea tan fácil para los chicos del partido de los múltiples imputados…  También quiero dejar claro que o se empieza a poner en su sitio a ciertos elementos subversivos, y no me refiero a los que así calificaba el régimen del “franquenio”* sino a los depredadores de toda la vida de dios. Me voy de camping pero a Bruselas.
No quiero dejar pasar la ocasión para recordarle a la muy demagoga canciller Merkel la tontería que saqué de un informe de la OCDE que viene a decir que un trabajador español cuando llega a la edad de retiro ha trabajado un mínimo de 3 años MAS que uno alemán…
* Medida de tiempo equivalente a 40 años (Antonio Fraguas Fraguas)
P.D.
Ahora, con vuestro permiso, me retiro a reflexionar y solo colgaré “afotos” y otras conachadas habituales en mi.

¿Estamos en jornada de reflexión?

La pregunta me la hago al saber que uno de los argumentos en los que basa su resolución la Junta Electoral de Madrid para prohibir la concentración convocada por «Democracia Real Ya!» solicitando un voto responsable, es la de que puede influir en el derecho de los ciudadanos a decidir libremente su voto. También argumenta la JEM que no existen causas extraordinarias y graves que justifiquen la convocatoria… entonces me pueden explicar desde esa Junta Electoral cómo es posible que se permitan manifestaciones en plena campaña electoral, donde se proclama que el Gobierno traiciona a España y es cómplice de los asesinatos de ETA. Acaso este tipo de convocatorias del PP (perdón, quise decir de la extrema derecha al PP) no condicionan el voto libre de los ciudadanos.
Quizás con la Ley en la mano pueden paralizar la concentración (que lo dudo), pero no con la razón. O tal vez, lo que se busca es la radicalización de este movimiento para luego justificar actitudes que sería deseable que no se produjesen. Tengo serias dudas de cuáles son los motivos que provocaron la decisión de la JEM, muy serias.
Respecto a ciertas manifestaciones de políticos del PP calificando al colectivo de antisistema no me cuadra viniendo de un partido que, con demasiada frecuencia, cuestiona a la práctica totalidad de las instituciones del Estado. Me desconciertan…

El 15-M pasa a primera plana

Ni en una miserable esquina de una página par de ningún periódico de las “grandes” cabeceras de la prensa española… ni una mención en las radios y canales de TV de los grandes grupos de comunicación informaban de la convocatoria realizada a través de las redes sociales por la plataforma Democracia Real Ya!, para la concentración el 15-M en las principales ciudades de España.
En esta cosa en la que escribo muchas chorradas y en la que, lógicamente, a veces se me escapa algún comentario, digamos “apañao”, sí se puso un enlace con la Web de este movimiento ciudadano no violento pero muy indignado, sobre todo por la nula información de los medios “SERIOS“. Sin embargo, el lunes 16 de mayo de 2011 los periódicos, incluidos los del Movimiento Andante, titulaban, ¡en primera!, la noticia, sin duda inesperada, de la gran afluencia de asistentes a las concentraciones. Pero no solo titulan, no. También ponen a sus opinadores oficiales a explicarnos el por qué de este éxito… Políticos y estrellas mediáticas también entran en el juego profetizando sobre el futuro del movimiento de indignados jóvenes y, cada vez mas, mileuristas, pensionistas, parados… igualmente indignados.
Creo, humildemente, que estas manifestaciones de hastío de una gente que se ve día tras día baqueteada, no solo deja claro que la redes sociales, blogs y demás zarandajas que pululan por Internet son algo más que un “botellón cibernáutico” y también viene a demostrar que la juventud no “pasa” de nada… No será al revés, no será que son los partidos y su decimonónica estructura la que “pasa” o no se entera de lo que está ocurriendo. Sin duda los partidos de la llamada izquierda van a ser los grandes perjudicados ya que, pienso, la inmensa mayoría de la gente que apoya a este colectivo no votaría a la derecha, pero es lo que hay amigos… Ésta, la derecha, de momento está tranquila, sabe que su electorado nace de derechas y católico hasta la muerte ¡como debe de ser! y no como los de izquierdas que son mas críticos

Incendio en Cedeira

O primeiro e, agardo, que derradeiro lume da tempada no Concello de Cedeira, creo que xa controlado cando escribo isto… Se non estou trabucado, o lume produxose na zona de Campo da Cruz, pero non vos fiar moito dos meus coñecementos sobre os nomes que reciben os lugares do municipio. O que si confirmo -xa que se ve nunha das imaxes-  que cando menos había un helicotero sobrevoando o lugar.

P.D.

Como ben di Xosé Cheda no seu comentario o incendio foi nos montes da parroquia de Vilarrube (Valdoviño), a Voz tamén o di na súa edición de hoxe, pero non me fio… O que teño moi claro é que o «desfume» producíase pola zona de Campo da Cruz (Cedeira) ¡Ás cousas claras! Isto é de coña, e o aclaro por sin non vos decatades.

Me dieron tanta pena…

…que bajé hasta la gran plaza donde estaban celebrando el mitin político. Estaba yo de visita en casa de uno de mis herederos cuando al mirar por la ventana veo al candidato de cierto partido político -al que conozco personalmente desde hace muchos años- acompañado de tres o cuatro integrantes de su lista electoral, dos fotógrafos de prensa y… nadie mas. Al observar semejante soledad fue cuando decidí acercarme al lugar de la concentración y saludar al candidato y compañeros de partido. Al verme, el cabeza de lista, se encaminó a mi encuentro con una gran sonrisa y al llegar me dió tal abrazo que me hizo temer por mi integridad física. Tras departir unos minutos con él y acompañantes me despedí deseándoles lo mejor para el día «D»… Aunque no lo crean, además de traerme una insignia del partido en cuestión para casa, pasé el resto del día con una intensa paz interior.

Fiestas de San Isidro

Me refiero a las que se celebran en la parroquia cedeiresa de Esteiro y debo de reconocer, que no me gusta nada la cosa ésta. Primero porque el lío se organiza prácticamente delante de donde este humilde personaje tiene su residencia habitual y, en segundo lugar, porque la edad ya no me permite ciertos excesos festivos, que sino era el primero en saltar al ruedo y disfrutar del jolgorio. Además, ya que seguramente no dormiré un carajo por culpa de los ruidos lógicos de toda parranda que se precie, mejor sería disfrutar del evento que sufrir sus desventajas sin pegar ojo… pero va a ser que no. ¡Viva la juventud! Ahí os quedan unas fotos de la romería que, desafortunadamente para algunos, echa el cierre mañana, día del santo al que los ángeles le trabajaban la tierra mientras él… oraba; en fin, cosas de la mística, supongo.

El pase de diapositivas requiere JavaScript.

La imposibilidad de preveer

Todos los días del año en algún lugar del planeta Tierra se registra un terremoto de mayor o menor intensidad que, afortunadamente, solo los sismógrafos detectan. Preveer cuando va a ocurrir un temblor sísmico de momento no es posible, pero si se sabe, desde hace mucho tiempo, en qué zonas geográficas concretas existen mas posibilidades de que ocurra lo que llamamos una catástrofe. Ante tal imposibilidad de predecir solo nos (les) queda la posibilidad de aplicar con rigurosidad las recomendaciones de los científicos a la hora de realizar cualquier tipo de construcción en los lugares de mayor riesgo sísmico. El terremoto de Lorca (Murcia) fue de intensidad moderada (5,2 Richter) y, según mis noticias, no debería de haber causado mayores problemas que el del lógico miedo de sus habitantes, pero no fue así. No sé si la causa de tantas muertes se debió al terremoto en sí o a una posible desidia por parte de las administraciones en el control de las normas de construcción existentes. Lo desconozco y deseo que no haya sido esta última la causa (soy un tipo muy cándido). No sé cómo está la cosa de la normas sismorresistentes en nuestra comunidad pero espero que todo esté en orden, mas que nada porque en As Pontes tengo una falla y ya se sabe, tarde o temprano “fallea”.

Capilla de San Isidro

El otro día, casi milagrosamente. Y digo lo de milagrosamente porque encontrar una iglesia abierta sin que sea a la hora de la misa o de un funeral, es jodidillo. Pero no voy a hacer un «análisis» sobre el tema no, quizás otro día… si cuadra. Lo que cuadra ahora es escribir unas líneas sobre lo poco que pude averiguar de la historia de la capilla de San Isidro perteneciente a la parroquia de San Félix de Esteiro (Xa, xa séi… disque é San Fiz, e será así, pero todo dios lle chama San Félix). Antiguamente el templo estaba sobre la playa pequeña de San Isidro pero el mar fue «comiendo», poco a poco pero sin pausa, el terreno sobre el que se asentaba la primitiva iglesia haciendo imposible impedir el  derrumbe de la capilla. Afortunadamente, los vecinos salvaron las imágenes del desastre y entre todos construyeron la nueva iglesia* para guardar y venerar a sus santos… Unos donaron el terreno, otros pusieron la mano de obra y, cierto cura, se trajo la campana** de la estación del tren de Ortigueira. Según me contó la señora que se encarga de que la capilla esté decente  de manera desinteresada, hace años había romerías  a las que acudían sobre todo gente de la zona de Cariño para honrar a  Santa María de la Cabeza de la que eran muy devotos. También se celebraba el San Cosme… Ahora, me cuenta con cierta tristeza, ya solo se oficia misa el día 15 de mayo por San Isidro… o sea… el próximo domingo. Vaya rollo que me acabo de largar, esto no lo leería yo ni de broma, si tu llegaste hasta aquí, eres un@ rara avis.

*Construida a principios de los años 60 (siglo XX)

**La campana fue hecha en la fundición de José Cabrillo, en Salamanca, muy famosa en su tiempo y donde se fundieron también las campanas de importantes catedrales españolas.

P.D. – Me olvidé de comentar una cosa sobre las imágenes de San Isidro… Y no es otra que en la de mayor tamaño el santo se lleva su mano izquierda al pecho y, en la pequeña lo hace con la derecha… Es curioso.

Campionato galego de andadura* en Cedeira

Menudo tute cabalar nos diron hoxe os da Federación Hípica Galega e a Asociación Ecuestre A Crina por mor de celebrarse na Vila  unha das probas do Campionato Galego de Andadura. Menos mal que víñamos de suspender unha xuntanza cuns amigos,  porque non poderíamos ter ido canda eles o quedar case aillados polo festival equino. Salvo ista pequena incidencia sen maior importancia, un anaco de choiva e que un cabalo foi o chan mentras participaba na proba,  todo en orde. Afortunadamente o incidente saldouse sen danos aparentes nin para o equino nin para o seu cabaleiro.

*Curiosidade sobre os cabalos galegos… Xa Plinio escribía, que Galicia i Asturias “producían” cabalos que non andaban coma os demáis, senón máis lixeiramente i blandamente, o que hoxe chamamos paso de andadura. Non se ten que entender que a arte do famoso paso fose invención dos nosos ancestros, senón efecto da natureza, que os facía “andadores” e de aí naceu o de ensinar a outros a arte do paso de andadura por seren moi suave i ventaxosa para o xinete.

Fotos do ano 2009 AQUÍ)

El pase de diapositivas requiere JavaScript.

Hasta siempre Seve

Todos los días mueren miles de personas que merecerían un obituario que recuerde su paso por la Tierra. Desde el niño que se muere de hambre en cualquier parte del planeta al anciano que fallece solo y abandonado al que nadie echa de menos hasta que los vecinos alertan de que en el edificio hay un olor desagradable. Sin embargo, aun mereciéndolo, resultaría imposible hacerlo y se  zanja el asunto, cuando existe esa posibilidad, con una esquela. Hoy se ha muerto Severiano Ballesteros y, como puedo y quiero hacerlo,  escribo estas líneas con todo mi cariño para un chaval de Pedreña que, de un trabajo ocasional  recogiendo pelotas de golf en el club de la localidad, logró llegar a la cumbre del deporte sin perder ni un ápice de su campechanía cántabra… Ha muerto el hombre,  pero su leyenda le mantendrá vivo. Un abrazo Seve.

Din que mañá chove

E ollando a primeira imaxe que poño non vou discutilo… pero iso é mañá. Hoxe o tempo estivo moi agradable e deixou que os partidos que se presentan ás prósimas eleccións municipais poideran por a súa propaganda nas rúas da Vila. Velahí unhas fotos dos cartéis electoráis dos cabezas de lista de cada unha das candidaturas, agas a de Terra Galega porque, cando menos pola mañá, non tiñan colocada publicidade algunha. No momento no que a vexa, claro está, poñeréina eiquí... Agora xa só queda esperar a festa democrática do día 22 para saber quen dirixirá os destinos da Vila os prósimos catro anos. O povo é quen mais ordena, como dicía o cantautor portugués Xosé Afonso.

Asesinato legal

Todavía estoy conmocionado por las noticias que me llegan sobre la “operación militar” llevada a cabo por  el Gobierno de los Estados Unidos de América en Pakistán. Me asusta que el asesinato de un hombre, en este caso el terrorista Osama Bin Laden, sea recibido, prácticamente por todo el mundo, como algo festivo, necesario, inevitable y, sobre todo, que sea considerado por el propio fiscal general de los EE.UU.,  Eric Holder, como un acto legal y justo, ¿no sé yo qué entiende este señor por justicia, quizás se refiera al terrorismo de Estado?. Pensaba yo que uno de los grandes logros del hombre era el haber sido capaz de imponerse unas reglas de juego, conocidas por Leyes, para evitar que el libre albedrío fuese la norma. Leyes nacionales e internacionales para la guerra, para la paz, para casarse, para vender o comprar un bien… para todo.  Pero, al leer y oír ciertos comentarios que justifican la tortura o el asesinato de Estado,  me entra pavor. No creo que tiempos pasados fueran mejores, pero algunos presentes tampoco auguran futuros muy deseables.

Primero de mayo sin conflicto

Normalidad absoluta durante la jornada del 1º de mayo. Los sindicatos salieron a la calle seguidos por poco más que el personal necesario para portar las banderas de rigor, la pancarta y el megáfono. No sé si los 5 millones de parados tienen otros planes que no coinciden con los de las organizaciones sindicales o, simplemente, no ven otra salida que la de adoptar un comportamiento conformista, lo desconozco, pero me llama poderosamente la atención.